دیک دیویس بی­تردید یکی از مهم­ترین مترجمان ادبیات کلاسیک پارسی در روزگار ماست. او فردوسی، عطار، حافظ و نام­های بسیار دیگری را به دنیای غرب معرفی کرده و ترجمه‌هایش عموماً نظر مثبت منتقدین ترجمه را در پی داشته است. برخلاف بسیاری از مترجمان نامدار شعر کلاسیک پارسی که حاصل قلمشان صرفاً یا «عالمانه» است یا «شاعرانه»، ترجمۀ دیویس اغلب تلفیقی از این دو بوده است. دیویس بارها دیدگاه­های نظری و تجارب عملی خود را در زمینۀ ترجمۀ شعر کهن پارسی گزارش کرده و به انتشار رسانده است. در این نوشتار اما صرفاً در نقد «سلبی» آرای وی در تاریخ­نگاریِ ترجمۀ شعر و ادب پارسی سخن خواهیم گفت و در مجالی دیگر، تجارب عملی او را عموماً از دیدگاهی «ایجابی» ارزیابی خواهیم کرد.