دن کیشوتِ محمد قاضی جدا از اهمیت زبانی که در تاریخ ترجمه در ایران دارد و به اعتقاد عام و خاص شاهکاری در ترجمۀ ادبی به‌ حساب می‌آید، از جهتی دیگر هم مهم است و آن اینکه فرصتی را برای یک رویارویی نظری پیرامون بحثی بسیار اساسی در ترجمۀ فارسی فراهم کرد، بحثی که در زمان خود و حتی امروز از اهمیت زیادی برخوردار است. قاضی در نوبت دوم چاپ دن‌کیشوت، به‌اصطلاح، خودش ترجمه‌اش را ویرایش کرد و آن را با اصلاحات و تغییرات زیاد به بازار فرستاد. بررسی دو ترجمه نشان می‌دهد که قاضی از شیوۀ ترجمۀ اولیۀ خود که تا حدودی آزادانه و به صرافت طبع انجام داده بود، در ویرایش دوم عدول کرده و به‌سمت ترجمۀ دقیق‌تر و وفادارانه‌تر رفته بود؛ گرچه این وفاداری و دقت به نفع ترجمه نبود و بر زیبایی و روانی آن تأثیر منفی گذاشته بود