پیر لوکوک، دانشمند برجسته در زمینۀ زبان‌ها و گویش‌های ایرانی، در ۱۹۳۹ در بلژیک به دنیا آمد. مسیر تحصیلی او از ۱۹۴۷ با کسب اولین مدرک دکتری در زمینهٔ تاریخ و ادبیات شرقی، با تمرکز بر گویش سیوند فارس، از دانشگاه لی‌یژ بلژیک آغاز شد و با کسب دومین مدرک دکتری در دانشگاه سوربن در ۱۹۸۳، در زمینه زبان‌شناسی با تمرکز بر گویش‌های مرکزی ایرانی، تحت راهنمایی ژیلبر لازار، در پاریس، ادامه یافت. لوکوک ابتدا در دانشکدهٔ مطالعات عالی پاریس (۱۹۸۵-۱۹۸۷) به تدریس پرداخت و سپس به‌ سِمت مدیر مطالعات زبان‌شناسی و واژه‌شناسی ایرانی (۱۹۸۹-۲۰۰۴) انتخاب شد. علاوه‌بر آن او در مرکز زبان‌های شرقی و مدرسه لوور نیز تدریس کرده است. تخصص اصلی لوکوک، چنان‌که از آثار او شامل «لهجه‌های سیوند»، «ترجمهٔ نسخه‌های هخامنشی»، «پژوهشی دربارۀ لهجه‌های کرمان»، و آثارش در زمینهٔ سنگ‌نوشته‌های فارسی باستان نمایان است، بر متن‌شناسی، کتیبه‌شناسی، زبان‌شناسی و گویش‌های ایرانی متمرکز است. لوکوک با ارائهٔ ترجمه‌ای کامل از اوستا، خلاء عمیقی در مطالعات ایرانی را پر کرد و در نهایت با ارائهٔ ترجمه‌ای کامل از شاهنامهٔ گران قدر فردوسی، صد و پنجاه سال پس‌از ترجمهٔ فرانسوی ژول مول، خدماتش به زبان فارسی و فرهنگ ایرانی را به کمال رسانید.