پیش‌تر (در مقالۀ «گنه کرد در بلخ آهنگری»)، با بررسی مقالاتی از کتاب خنیاگری در باغ، در نقد دیدگاه‌های دیک دیویس در تاریخ‌نگاری ترجمۀ شعر و ادب کلاسیک پارسی سخن گفته و بحث دربارۀ تجارب عملی او را از ترجمۀ شعر کهن پارسی به مجالی دیگر موکول کرده بودیم. اینک، برآنیم تا مقالات دیگری را از او به بوتۀ نقد بگذاریم و این بار، بر آرای گوناگون وی در ضرورت قرابت فکری مترجم با شاعر، جدال و مصالحۀ دائمیِ صورت و محتوا، توجه همیشگی به معیارهای عموماً فرهنگ‌وابستۀ زیبایی‌شناسی در گفتمان شعری، اهمیت اصل ایجاز در برگردان شعر و ملاحظۀ افق انتظارات مخاطب در نظام مقصد نظر خواهیم داشت.