در ترجمۀ ادبی دست‌کم دو صدا، دو احساس ــ شاید بتوان گفت ــ دو برداشت وجود دارد. این داوری، شاید به‌طور خاص، در باب ترجمه‌های فاخر و به‌غایت «وفادار» نیز صادق باشد. (البته کاربرد کلمۀ «وفادار» دربارۀ ترجمه جای بحثِ بسیار دارد و در ادامه به آن بازخواهم گشت). به سخنِ دیگر، اگر ما به‌راستی به متن اصلی علاقه‌مندیم، ترجمۀ آن همواره موقتی است، مصالحه‌ای بین نویسنده و مترجم، روایتی ناتمام از چیزی است و چنان‌که گفته آمد ترجمه‌ها از آن رو که دست‌کم حامل دو صدا هستند، متونی چندنگاشته‌اند، که در آنها خط، دستور زبان، و گنجینۀ واژگان بر بالایِ دیگری حک می‌شود.