حدود چهار قرن پس‌از انتشار نخستین نسخۀ شهریار ماکیاولی در ایتالیا، محمود محمود، سیاستمدار و اندیشمند برجسته دورۀ رضاشاه، برای نخستین بار در ۱۳۱۱ ترجمه‌ای از این کتاب منتشر کرد و مقدمۀ مفصلی بر آن نوشت. این ترجمه در لحظه‌ای حساس از تاریخ سیاسی ایران پدیدار شد و دو کارکرد اساسی داشت: از یک سو، معرفی نظریۀ سیاسی رنسانس به خوانندگان ایرانی و ازسوی‌دیگر، فراهم ‌آوردن پشتوانه‌ای ایدئولوژیک برای پروژۀ ملی‌گرایانۀ پهلوی. در مقالۀ حاضر مقدمۀ مبسوط مترجم با عنوان «عقاید ماکیاولی پس‌از چهارصد سال» و بستر گسترده‌تر گفتمان ملی‌گرایی در دورهٔ رضاشاه را بررسی می‌کنیم تا نشان دهیم که چگونه واقع‌گرایی سیاسی ماکیاولی به‌طور استراتژیک بومی‌سازی و با حساسیت‌های ملی‌گرایانه ایرانی همساز شد؛ امری که ضمن مشروعیت‌بخشی نظری به تمرکز قدرت سیاسی، به ساخت یک فرهنگ سیاسی مشخصاً ایرانی در چهارچوب برنامهٔ نوسازی اقتدارگرایانهٔ رضاشاه یاری رساند.