خانهٔ عوضی

کاترین منسفیلد

ترجمهٔ نرگس انتخابی

«دو تا از رو، دو تا از زیر، نخ روی میل، دو تا یکی.» موقع بافتن زمزمه‌اش می‌کرد، مثل ترانه‌ای قدیمی، مثل ترانه‌ای که آن‌قدر خوانده باشدش که با نفس کشیدن هم خودبه‌خود خوانده بشود. یک جلیقهٔ دیگر داشت برای خیریهٔ کلیسا آماده می‌شد.

«خانم بین، جلیقه‌های شما واقعاً به‌دردبخور هستند. به این کوچولوهای بی‌سرپناه نگاه کنید!» آن‌وقت راهبهٔ کلیسا عکسی به او نشان داد از موجودات سیاه و کوچولو و بدترکیبی که شکمشان ورم کرده بود و شکل لیمو شده بود.

«دو تا از رو، دو تا از زیر.» بافتنی افتاد روی دامنش. آه بلندی کشید، لحظه‌ای به روبه‌رو خیره شد، دوباره بافتنی را دست گرفت و باز شروع کرد. وقتی آن‌طور آه می‌کشید، به چه چیزی فکر می‌کرد؟ هیچ‌چیز. عادتش بود. همیشه آه می‌کشید. به‌خصوص از پله‌ها که بالا و پایین می‌رفت، می‌ایستاد و لبهٔ پیراهنش را با یک دست می‌گرفت و با دست دیگر نرده را می‌چسبید و به پله‌ها خیره می‌شد و آه می‌کشید.