در اسفند ۱۳۵۰ جمعی از اهل قلم یعنی کریم امامی، نجف دریابندری، جهانگیر افکاری، حسن مرندی و ابوالحسن نجفی با حمید عنایت در دفتر نشریهٔ کتاب امروز گفت‌وگو کردند. در اینجا گزیده‌ای از آن گفت‌وگو را که بیانگر دیدگاه عنایت دربارۀ ترجمه و ترجمه‌های اوست از زبان خود ایشان می‌خوانیم:

عنایت: از سال چهارم دبیرستان، اول ترجمه‌هایم را می‌فرستادم برای تهران مصور به اسم خودم. گاه کاریکاتوری هم می‌کشیدم و زیر آنها به خط درشت امضا می‌کردم. سال‌های ۲۶، ۲۷ و ۲۸ بود […] سه داستان از شاو، جک لندن و گی دوموپاسان. دو تا را از انگلیسی و آخری را از فرانسوی (ترجمه کردم). بد نیست یادآوری کنم که آقای مجتبی مینوی در کتاب پانزده گفتارش به ترجمه‌های آثار برنارد شاو به فارسی اشاره می‌کند و کم‌وبیش از همهٔ آنها بد می‌گوید جز دربارهٔ ترجمۀ من از داستان «انتقام معجزه آسا» که از آن نه بد گفته نه خوب […] این سکوت ایشان در آن دوره به من خیلی قوت قلب داد. البته ادعا نمی‌کنم که ترجمۀ بی‌عیب‌ونقصی بود. همان وقتی که زیر چاپ بود به یک اشتباه لپی پی بردم که در غلط‌نامه آن را درست کردم.