۱. مقدمه

گرایش به نوشته‌‌های پیشینیان و خواندن آن‌ها با دید ترجمه‌ای و به‌ کار بردن واژگان و ساختارها و ابزارهایِ زبانیِ به‌کاربرده‌ در این نوشته‌ها، در پُرمایگی ترجمه‌های امروزین و پیوستگیِ زبان این ترجمه‌ها به بازمانده‌های زبان و ادب پارسی سودمند است. دانش و چیره‌دستی در «ترکیبات و مفردات کلامی پیشینیان سخن‌ساز»، اندوختۀ واژگانی مترجم را مایه‌ورتر می‌کند و او را توانا می‌سازد که «به‌وقت ضرورت در آن‌ها دخل‌وتصرف کند یا به قیاس از آن‌ها خود به ساختن واژه و تعبیر و ترکیب دست بزند» (حسینی، ۱۳۸۷، ص۲۱۳). به باور ‌حسینی (۱۳۸۷)، یکی از نشانه‌های «قدرت و هنر مترجم» این است که «بتواند تعابیر و ترکیبات برگرفته از متون قدیم را خارج از بافت چنان به‌ کار گیرد که جلوه و تشخص تازه‌ای به خود بگیرند» (ص۲۱۳). به سخن دیگر، مترجمان می‌توانند سنجش‌گرانه و بجا، از ترکیب‌ها و تعبیرهای کهنِ نوشته‌های قدیم در ترجمۀ نوشته‌هایِ امروزین بهره برند.