ادوارد فیتزجرالد (1809- 1883)، شاعر، نامه‌نویس پرکار، نمونۀ بارز ادیب خوش‌مشرب طبقۀ مرفّه دورۀ ویکتوریا و مترجم مشهور رباعیّات حکیم عمر خیّام بود که به احتمال زیاد محبوب‌ترین شعر انگلیسی در قرن نوزده به‌حساب می‌آید. ویلیام تاکری، الفرد تنیسن، و تامس کارلایل، دوستان صمیمی او بودند. وی در 1837 برای پناه‌بردن به یک زندگی آرام و بی‌هیاهو در منطقۀ سافُک منزل گزید. دیدار با ادوارد بایلز کاول (1826- 1903)، شرق‌شناس و زبان‌شناس برجسته، در 1845 آغاز فصلی نو در زندگی او بود. کاول فیتزجرالد را با زبان و ادبیّات پارسی و اسپانیایی آشنا، و تضمین کرد که یک‌روزه دستور زبان فارسی را بدو بیاموزد. کاول در این‌باره نوشت: «در یکشنبه‌ای بارانی در آکسفورد آموختن فارسی را بدو پیشنهاد دادم و تضمین کردم که دستور زبان آن را یک‌روزه به او بیاموزم. کتاب، دستور زبان فارسی تألیف سر ویلیام جونز بود، که مثال‌های آن تقریباً همه از اشعار حافظ است». در 1856 کاول به هندوستان رفت و استاد زبان انگلیسی در کلکلته شد.