ادوارد فیتزجرالد (۱۸۰۹-۱۸۸۳)، شاعر، نامه‌نویس پُرکار، نمونۀ بارز ادیب خوش‌مشرب طبقۀ مرفّه دورۀ ویکتوریا و مترجم مشهور رباعیّات حکیم عمر خیّام بود که به احتمال زیاد محبوب‌ترین شعر انگلیسی در قرن نوزده به‌ حساب می‌آید. ویلیام تاکری، الفرد تنیسن، و تامس کارلایل، دوستان صمیمی او بودند. وی در ۱۸۳۷ برای پناه‌ بردن به یک زندگی آرام و بی‌هیاهو در منطقۀ سافُک منزل گزید. دیدار با ادوارد بایلز کاول (۱۸۲۶- ۱۹۰۳)، شرق‌شناس و زبان‌شناس برجسته، در ۱۸۴۵ آغاز فصلی نو در زندگی او بود. کاول فیتزجرالد را با زبان و ادبیّات پارسی و اسپانیایی آشنا، و تضمین کرد که یک‌روزه دستور زبان فارسی را بدو بیاموزد. کاول در این‌باره نوشت: «در یکشنبه‌ای بارانی در آکسفورد آموختن فارسی را بدو پیشنهاد دادم و تضمین کردم که دستور زبان آن را یک‌روزه به او بیاموزم. کتاب، دستور زبان فارسی تألیف سِر ویلیام جونز بود، که مثال‌های آن تقریباً همه از اشعار حافظ است». در ۱۸۵۶ کاول به هندوستان رفت و استاد زبان انگلیسی در کلکته شد.