حجاب زبان زمانی میان دو نفر فرو می‌افتد که آن دو به یک زبان حرف بزنند!

«رومن گاری»

ترجمه یا گزارش، به معنی وسیع، رسانیدن مفاهیمی است از ذهنی به ذهنی یا اذهانی دگر، یا به تعبیری خاص‌تر دریچه‌ای است از جهانی رو به جهانی دیگر در دیوار ناهم‌زبانی گشوده، تا دیدگان ذهن اهل جهان اول به دیدنی‌ها و دانستنی‌های جهانِ بیگانه بینا شود.
ناگفته پیداست که هرقدر شیشهٔ این پنجره پاک‌تر و بی‌غش‌تر و بی‌رنگ‌تر باشد تصویری که از دیدنی‌های آن‌سو ارائه می‌شود به واقعیت نزدیک‌تر خواهد بود وگرنه تصویر تار یا تاب‌دار یا به رنگی نادرست منتقل خواهد شد و اینجاست که بحث امانت در ترجمه پیش می‌آید. این نوشته شامل ملاحظاتی است که ضمن کار ترجمه ذهن مرا، و لابد ذهن شما را نیز، به خود مشغول داشته است و می‌دارد.
من بعضی از مطالب زیر را جای دیگری نیز، (در پیشگفتار ترجمهٔ آنا کارنینا) نوشته‌ام. نیتم از این کار درددلی بود با فارسی‌زبانانی که زبان خود را جدی می‌گیرند و حاصل حرف زدن و در نتیجه شیوهٔ ابلاغ اندیشه، بر ایشان اهمیتی دارد. حالا اگر شما اتفاقاً آن پیشگفتار را خوانده‌اید از تکرار بعضی از مطالب آن عذر می‌خواهم. آن را زمزمهٔ همدلی بگیرید و ای‌کاش زیاد اسباب ملالتان نشود و اگر برایتان تازگی دارد امیدوارم به خود مشغولتان دارد و به تأمل دربارهٔ آن تشویقتان کند. حالا بعد‌از این گریز بپردازیم به اصل مطلب.