ترجمه يا گزارش، به معنی وسیع رسانیدن مفاهیمی است از ذهنی به ذهنی یا اذهانی دگر، یا به تعبیری خاص تر دریچه ایست از جهانی رو به جهانی دیگر در ديوار ناهمزبانی گشوده، تا دیدگان ذهن اهل جهان اول به دیدنیها و دانستنیهای جهان بیگانه بينا شود.
ناگفته پیداست که هر قدر شیشه این پنجره پاک تر و بی غش تر و بی رنگ تر باشد تصویری که از دیدنیهای آن سو ارایه می شود به واقعیت نزدیک تر خواهد بود وگرنه تصویر تار یا تابدار یا به رنگی نادرست منتقل خواهد شد و اینجاست که بحث امانت در ترجمه پیش می آید. این نوشته شامل ملاحظاتی است که ضمن کار ترجمه ذهن مرا. و لابد ذهن شما را نیز، به خود مشغول داشته است و می دارد.
من بعضی از مطالب زیر را جای دیگری نیز. (در پیشگفتار ترجمه آناکارنینا) نوشته ام. نیتم از این کار در ددلی بود با فارسی زبانانی که زبان خود را جدی می گیرند و حاصل حرف زدن و در نتیجه شیوه ابلاغ اندیشه، بر ایشان اهمیتی دارد. حالا اگر شما اتفاقا آن پیشگفتار را خوانده اید از تکرار بعضی از مطالب آن عذر می خواهم. آن را زمزمه همدلی بگیرید و ایکاش زیاد اسباب ملالتان نشود و اگر برایتان تازگی دارد امیدوارم به خود مشغولتان دارد و به تامل در باره آن تشویقتان کند. حالا بعد از این گریز بپردازیم به اصل مطلب