پیش از نقدی که در نشریه دانشین «متر جم» شماره چهل و هفت (بهار و تابستان ۸۷) انتشار یافت، آنچه درباره ی کتاب من، جادوی شعر در کلام نهفته است – شش شاعر قرن بیستم، به چاپ رسید، نمی توانست از سوی من آغاز گر گفت و گویی روشن گرانه باشد. چه، آن نقدها تأیید آمیز و ستایش گرانه بود. جالب این که من چند تن از این نازنینان را تا کنون ندیده ام. با سپاس از آنها به ویژه از شاعر ممتاز دکتر اسماعیل خویی.
خرسند می شدم اگر گفتاری انتقادی درباره این کتاب منتشر می شد و می توانستم به بهانه آن وارد گفت و گویی ژرفانگر در گستره ی باز سرایی شعر شوم. اکنون هم همین خواسته است که انگیزه من در نگارش این نوشتار است و نه پاسخ به نقدی بس محترم. اگر چه این چند صفحه روشن گرانه تر می بود اگر من مجبور نمی شدم «قضيه هندسی» مان را از راه «برهان خلف» ثابت کنم. یعنی چون آن نقد سخنی ندارد که بتوان آن را گسترش داد، مجبورم تنها بسنده کنم به اثبات این که آن سخنان تکراری وجهی ندارند.