نخستین بار سِر ویلیام جونز (۱۷۴۶– ۱۷۹۴) شعری از حافظ را به انگلیسی ترجمه کرد. ترجمۀ منثور و منظوم غزل «ترکِ شیرازی» زیرِ عنوان «سرودی پارسی» (جونز ۱۷۷۱، صص. ۴۰– ۱۳۵)، راه را برای مترجمان بعدی هموار ساخت. در طول قرن هجده ترجمه‌های اندکی از حافظ به انگلیسی منتشر شد، گرچه ترجمۀ جان نات (۱۷۵۱– ۱۸۲۵) شایان ذکر است. باوجوداین، از آغاز قرن نوزده در میان شاعران ایرانی این حافظ است که ترجمۀ اشعار او از دیگر شاعران پیشی گرفته است.

ترجمه‌های متنوّع و پُرشمار غزلیّاتِ حافظ را می‌توان ذیل سه دستۀ کلّی تقسیم‌بندی نمود. برخی از مترجمان نثر را مناسب‌ترین ابزار برای عرضۀ شعر حافظ به خوانندگان انگلیسی‌زبان دانسته‌اند. بعضی از آن‌ها با هدفِ ارائهٔ ترجمه‌ای تحت‌اللّفظی به دانشجویان ادبیّات فارسی ترجمه‌های وفادارانه‌ای به دست داده‌اند. ترجمۀ کامل دیوان حافظ اثر سرهنگ دوّم ﻫـ. ویلبرفورس کلارک (۱۸۴۰– ۱۹۰۵) نمونه‌ای از این قِسم ترجمه ــ یعنی ترجمه‌ای خشک و بی‌روح ــ است. این ترجمه صبغه‌ای کاملاً صوفیانه دارد و شامل انبوهی افزودۀ تفسیریِ مُخل و انبوهی اطلاعاتِ نالازم است، که بر ظرایف غزلیّاتِ حافظ سایه افکنده است.