در داستانی دل‌انگیز در دوران پادشاهی شهریارِ ساسانی، خسرو پرویز، باربدِ خنیاگر خود را در میان درختان باغِ شاهی پنهان می‌کند، و از گوشه‌ای ناپیدا دربارۀ شُکوه و عظمت باستانیِ پارس برای پادشاه نغمه‌های دلنشین می‌خواند: آن‌گاه که خورشید به افق مغرب خرامید، و شب لاژورد فرا رسید، باربد بربط برگرفت و سرودی پهلوانی نواخت. باربد پنهان در میان شاخ و برگ سروِ سلطنتی، سرود شورانگیزش را، که اکنون «دادآفرید» نام دارد، برخواند. از زخمۀ دلنواز ساز، پادشاه از خود بی‌خود شد. حاضران نیز به شگفت آمدند، و هر کس از سر سودا چیزی گفت. شاه به ملتزمینِ رکاب امر کرد سراسر باغ را بجویند، فراوان جستند، امّا تهی‌دست بازگشتند.