کتابی که در این جستار به آن می‌پردازیم، مصداقی است از بازنگری ترجمه؛ البته نه به دست مترجم (که به‌قول شهریار «جان او به جهان بلند» رفته است)، بلکه با تلاش‌های فرزند او و یک گروه خوش‌ذوقِ انتشاراتی. خوشبختانه، دست‌نویس‌های نجف دریابندی از ترجمۀ خارپشت و روباه، با آن خط زیبا و دوست‌داشتنی، و با دو رنگِ مشکی (برای نسخۀ نخستینِ ترجمه) و قرمز (برای اصلاحِ متنِ نخست که نمی‌دانیم ناشی از تمرکزِ بیشتر و دوباره بر متنِ اصلی و زبانِ مبدأ است، یا تعمق و ژرف‌کاوی در زبانِ شیرینِ مقصد) موجود است؛ و باز هم خوشبختانه، نمونه‌هایی از آن، به همان صورتِ دورنگ، روی جلد کتاب (البته زیر روکشِ آن) و داخلِ آن به چاپ رسیده است.