مقالۀ «یک قریحۀ استثنایی در نثر فارسی» که در شمارهٔ گذشته چاپ شد، توصیف برخی ویژگی‌های اخلاقی و سبکی محمد قاضی از زبان نجف دریابندری بود. در این مقاله دیدگاه ابوالحسن نجفی دربارهٔ قاضی را نقل می‌کنیم.

محمد قاضی اگرچه به‌قول نجف دریابندری «دارندۀ یک قریحۀ استثنایی در نثر فارسی بود» اما این همۀ ماجرا نبود. در قاضی شدن قاضی دو نفر بیش از همه سهم داشتند. یکی ابوالحسن نجفی و دیگری نجف دریابندری. شاید بشود گفت این دو بودند که از یک سو قاضی را متوجه اهمیت کارش، که همان ترجمه باشد، کردند و ازآن‌سو مسبب آن شدند که دیگران، یعنی جماعت روشن‌فکر و کتاب‌خوان، پی به اهمیت ترجمه‌های قاضی ببرند.