در ادبیات آلمان نام حافظ یادآورِ یوهان ولفگانگ فُن گوته است. این رویداد صرفاً نتیجۀ جایگاهی است که گوته در دیوان غربی ـ شرقی ــ که اول‌بار در ۱۸۱۹ به روشنای نشر رسید ــ به حافظ می‌دهد. به‌خاطر این اثرِ گوته است که دیوان حافظ از اوایل قرن نوزده منبعی مهم در قلمرو «ادبیات جهان»، و شعر او دست‌مایۀ انتشار پژوهش‌های عالمانۀ بسیاری در اروپا بوده است. نگاهی اجمالی به فهرست کامل ادبیات آلمانی زبان ۱۷۰۰-۱۹۱۰^[i] اثر هیلمار شُموک^[ii] و ویلی گُرزنی^[iii] که در آن میان ۹ ترجمه از دیوان حافظ در فاصلۀ بین ۱۸۰۰ تا ۱۸۸۰ به چشم می‌خورَد، گواهی روشن بر این مدعاست.