احتمالاً بیشترین ترجمه‌ای که از ادبیات کلاسیک روسی به فارسی انجام گرفته، مربوط به داستان‌های چخوف است. او نویسنده‌ای کوتاه‌نویس است که برخی از داستان‌هایش گاهی فقط دو یا سه صفحه را شامل می‌شود: «شادی»، «مرگ کارمند»، «چاق و لاغر» و… . ولی چخوف به کمک گزینش واژه‌های گویا و بجا، در همین چند صفحه آن‌چنان صحنه‌پردازی می‌کند و شخصیت‌های داستان‌هایش را به خواننده می‌شناساند که شاید نویسندۀ دیگری در صفحات بیشتری هم نتواند.

اما همین ویژگی سبک نگارش چخوف است که سبب دشواری کار مترجم در برابریابیِ واژه‌ها- چه از نظر معنا و چه سَبک- در زبان مقصد می‌شود که در نهایت منجر به از بین رفتن ظرایف نثر نویسنده می‌گردد. «چگونه گفتن» در آثار چخوف همیشه بر «چه گفتن» غالب است. حفظِ ایجاز چخوف از عهدۀ هر مترجمی بر نمی‌آید. خاصه آنکه ترجمه نه از زبان روسی، که از زبان میانجی صورت گرفته باشد.