برای پاسخ به پرسشی که در عنوان این مقاله طرح کرده ام بهتر است ابتدا از علائم بالینی شروع کنیم. علائم بالینی به ما می گویند که ترجمه ادبی در ایران در دو دهه اخیر نسبت به دهه اول پس از انقلاب و دهه های پیش از انقلاب رونق بیشتری گرفته است. اگرچه متوسط شمارگان کتاب در هر عنوان به نسبت سال های دهه ۴۰ و ۵۰ افت شدیدی کرده اما تعداد عناوین ترجمه شده در هر سال چند برابر شده است ضمن اینکه این کاهش شمارگان همچنان در مورد کتاب های ادبی تالیفی بیشتر نمود دارد تا کتابهای ترجمه شده. در این دو دهه تعداد ناشرانی که راغب به چاپ ترجمه آثار ادبی هستند افزایش چشمگیری یافته. با رشد آموزش زبان در ایران، تنوع زبان هایی که از آنها به فارسی ترجمه می شود بسیار بیشتر شده و امروز دیگر بسیار عادی ست که یک رمان یا مجموعه داستان ایتالیایی، آلمانی، روسی یا اسپانیایی از زبان اصلی و نه از زبانهای واسطه به فارسی ترجمه شود. حالا دیگر برچسب ترجمه از زبان اصلی» بر روی جلد خیلی از کتاب ها خودنمایی می کند. در این دو دهه همچنین تنوع ژانرهای ادبی که به فارسی ترجمه می شوند نیز افزایش چشمگیری یافته از داستانک و ادبیات پست مدرن گرفته تا داستانهای ملهم از بازیهای کامپیوتری و ادبیات علمی – تخیلی و ادبیات پلیسی و ادبیات کودک و زندگی نامه های ادبی و…