هر مترجم ادبیای بعد از مدتی به زبان خاص خود می رسد. این نظر با توجه به اینکه مترجم رمان در طول عمل حرفه ای اش آثار نویسندگان مختلفی را ترجمه می کند، شاید عجیب به نظر برسد، چون محدوده کار مترجم را نوع زبان نویسنده تعیین می کند؛ با این حال، روند رسیدن مترجم به زبان خاص خودش تا حدی ناآگاهانه است. اما از یک سو، این امر باید به شکلی ظریف تحقق یابد، یا می یابد. منظور من از زبان خاص مترجم تعارضی با سبک و نوع زبان نویسنده ندارد، این خصلت چیزی است در پس و پشت زبان و لحن که توصیف کردنش دشوار است. اما قصد من در اینجا پرداختن به چگونگی رسیدن به این لحن و زبان نیست. می خواهم توضیح بدهم که چه عواملی باعث شده اند که خود من به عنوان مترجم، به زبان خاص خود پناه ببرم.
به گذشته که نگاه می کنم، می بینم اولین عاملی که توجه من را به نوعی خاص از زبان جلب کرد – البته در آن سن و سال طبعا به شکلی غریزی و ناآگاهانه – در حوزه ای می گنجد که شاید کمی تعجب برانگیز باشد: سینما. فیلمهای سینمایی کلاسیک هاليوود که قبل و بعد از انقلاب ترجمه و دوبله می شدند برایم جذابیت زیادی داشتند. این زبان محاوره ای بود، اما خیلیجاها خصلتی داشت که با زبان محاورهای کوچه و بازار فرق داشت و از آن بسیار برتر بود. زبان محاورهای کوچه به آن ش کل که واقعا هست چندان چنگی به دلم نمیزند، و در نهایت، یک منبع الهام است.