ویلسن نه تنها به زبان خام و شلخته نابوکوف ایراد می گرفت، بلکه چکش کاری و صاف کردن پوشکین را هم نشانه میل رفیقش به شكنجه خود و خواننده می دانست. ویلسن در زخم و كمان رمز راه بردن به آن هنر خلاق را که از صدمات و خواری دیدنهای نویسنده در جوانی سرچشمه می گرفت – در مورد نابوکوف تحقیر به سبب دور ماندن از وطن. آوارگی در این گوشه و آن گوشه عالم، دور افتادن از وطن و زبان — پیدا کرده بود. او احساس می کرد انتقام نابوکوف سادو – مازوخیستی است و این انتقام بدین گونه در تحریف آزار دهنده پوشکین جلوه گر شده است:
گذشته از این میل به آزار دیدن و آزار دادن – که عنصری اساسی در داستان نابوکوف است – تنها نشانه از خصلت نابوکوف که در این ترجمه ناهمگن و گاه مبتذل به چشم می خورد اعتیاد به کلمات مهجور و ناآشناست که با توجه به نیت اعلام شاده متر جم که می خواهد آن قدر به متن بچسبد که روایت او از متن را بتوان مثل ترجمه ای نظیر به نظیر به کار گرفت. در اینجا کام نادرست و نابجاست.