گفتیم که در این روزها ترجمهٔ اشعار مولانا جلال‌الدین محمد بلخی/رومی در کشور پهناور آمریکا خوانندگان بسیار یافته و نام او را که در آن دیار «Rumi» است زبانزد خاص و عام ساخته است، و در واقع مولانا بعداز خیّام دومین شاعر ایرانی است که موفق می‌شود پوستهٔ زبان فارسی را بشکند و به عرصهٔ زبان‌های بزرگ جهانی پا بگذارد. مشکل دیگران، شاعران و نویسندگان ایرانی دیگر، که همچنان در حاشیه مانده‌اند این نیست که آثارشان به انگلیسی و زبان‌های دیگر برگردانده نمی‌شود. در حقیقت بسیاری از آثار بزرگان ادب ما، از فردوسی گرفته تا سعدی و حافظ، و نیز مهم‌ترین آثار معاصران صاحب‌نام از صادق هدایت گرفته تا فروغ فرخزاد و سپهری، در سال‌های اخیر به سعی ایران‌شناسان و دانشجویان زبان فارسی به انگلیسی و بعضی زبان‌های دیگر ترجمه شده‌اند، ولی بیشتر این ترجمه‌ها مهجور مانده‌اند و کمتر خواننده‌ای به سراغ آن‌ها می‌رود.