تحلیل سبک ترجمۀ قدیمی آزردگان (چاپ اول،۱۳۲۷) به قلم مشفق همدانی به‌خوبی اهمیت توجه به سبک در ترجمه را نشان می‌دهد. این ترجمه که از زبان فرانسوی صورت گرفته و داستایفسکی را برای اولین بار به خوانندگان فارسی‌زبان می‌شناساند، پس‌از انتشار مورد ستایش بزرگان آن دوره قرار گرفته است (رجوع کنید به مقدمهٔ چاپ دوم ترجمه). نثر ترجمه نثری روان و زیبا و منسجم است و چنان است که گویی مستقیماً به زبان فارسی نوشته شده است. اما این نثر بیش از آنکه متأثر از متن اصلی باشد از رمان‌های رمانتیک دهۀ بیست ایران تأثیر پذیرفته و در نتیجه زبان ترجمه از زبان واقع‌گرایانهٔ متن اصلی کمی فاصله گرفته و تاحدی رمانتیک شده است. این امر را حتی می‌توان در ترجمۀ عنوان کتاب نیز دید. عنوان اصلی کتاب «تحقیرشدگان و خوارشدگان» است، اما «آزردگان» دقیقاً این معنی را نمی‌رساند. «آزردن» در فارسی بار احساسی نرم‌تری دارد و بیشتر رنج درونی و روحی را تداعی می‌کند.اما تحقیرشدن و خوارشدن بار اجتماعی سنگین‌تری دارند و داستایفسکی نیز در عنوان کتاب به بی‌عدالتی اجتماعی، له شدن شخصیت‌ها در برابر قدرت و طبقات اشاره دارد. عنوان «آزردگان» این خشونت اجتماعی را خنثی می‌کند و آن را به درد شخصی و عاطفی تبدیل می‌کند