دوستانی که مجلۀ مترجم را می‌خوانند می‌دانند که ما از همان آغاز رسالتی برای خودمان قائل بوده‌ایم و آن اینکه گفتمان یا رویکرد یا پارادایم لفظ‌زدگی را که در عرصۀ ترجمه در ایران غالب است تغییر بدهیم یا حداقل آن را تعدیل کنیم. برای رسیدن به این هدف در طول سال‌ها هم موضوع ترجمهٔ تحت‌اللفظی را از جهات مختلف تاریخی، روان‌شناختی، زبان‌شناختی و فلسفی بحث کرده‌ایم و هم رابطۀ فرم و معنا در ترجمه را از زوایای مختلف — از زاویهٔ سبک، از زاویۀ متن، از زاویهٔ خواننده — بررسی کرده‌ایم. موضوع صحبت امروز بنده هم یکی دیگر از همان مباحث است که به رابطۀ میان فرم و معنا در ترجمه می‌پردازد.