ترجمۀ دکتر آبتین گلکار از رمان دکتر ژیواگو که اواخر پاییز ۱۴۰۳ در نشر چشمه منتشر شد، ترجمه‌ای است دقیق، هنرمندانه، و به‌اندازۀ کافی و لازم «شاعرانه». باریس پاسترناک، نویسندۀ رمان که بیش و پیش‌ از اینکه رمان‌نویس باشد شاعر است؛ و در روسیه بیشتر، شاعری مشهور است تا رمان‌نویسی شناخته‌شده (درست برخلاف سایر نقاط جهان و به‌ویژه آمریکا و اروپا که او را اغلب به‌خاطر دکتر ژیواگو می‌شناسند)، در سراسر رمان به‌طور پراکنده، و در فصل آخر آن به‌شکلی متمرکز «شعر» گفته است؛ چه از زبان راوی در توصیف مکان‌ها و اشخاص، و چه از زبان شخصیت‌ها و به‌ویژه دکتر ژیواگو. جالب است که در بیانیۀ آکادمی نوبل ادبیات که در ۱۹۵۸ (یک سال پس‌از انتشار دکتر ژیواگو، البته در خارج از مرزهای شوروی) به پاسترناک اهداء شد، باز هم به سهم او در قوام شعر غنایی روسی و همچنین، تداوم سنت حماسی روسیه اشاره شده است. در این نوشتار، به نقل و تحلیل پاره‌هایی از ترجمۀ درخشان و شاعرانۀ مترجم محترم می‌پردازم که خوشبختانه، به دور از افراط و تفریط، چنان‌که گفته شد، «به‌اندازۀ کافی و لازم» شاعرانه است.