ادبیات نوگرای فارسی به‌تدریج در سرتاسر قرن نوزده شکل گرفت، اما آشنایی خوانندگان انگلیسی‌زبان با آن یک‌باره و کمی بعد‌از انقلاب مشروطه با ترجمه‌های ادوارد براون آغاز شد. اشعار ترجمه‌شده در کتاب مطبوعات و اشعار (۱۹۱۴) ادوارد براون به‌اضافۀ اشعار مناسبتی موجود در اثر قبلی‌اش‌ انقلاب ایران (۱۹۱۰) از قدرت رسانۀ شعر در جنبش مشروطه پرده برگرفت و نگاه مستقیم به اهداف و آمال این جنبش را ممکن ساخت. براون بعداً در جلد چهارم کتاب تاریخ ادبیات فارسی (۱۹۲۴) آثار تأثیرگذار علی‌اکبر دهخدا و دو قطعهٔ طنز از مجموعۀ چرند و پرند به‌همراه متن فارسی و ترجمۀ انگلیسی آن‌ها را نیز معرفی کرد. ترجمۀ آثار دهخدا را می‌توان نقطۀ اوج تاریخ ادبیات چهارجلدی براون و آخرین ترجمۀ مهم آثار یک نویسندۀ معاصر فارسی برای نسل بعدی دانست. مدت‌ها طول کشید تا جانشینان براون از راه رسیدند؛ ترجمۀ اشعار مهم این دوره مانند دیوان پروین اعتصامی تا سال ۱۹۹۵ (البته قطعاتی از آن) و ترجمۀ گزیدۀ آن در قالب یک جلد مستقل سی سال دیگر در انتظار ماند.