این روزها یافتن ویراستار ادبیِ محیط و مسلط در کشور، ویراستار ادبی به معنای واقعی کلمه‎، اگر ناممکن نباشد، بسیار دشوار است؛ آن هم به‌رغم این همه فارغ‎التحصیل در رشتۀ ادبیات در مقاطع مختلف. البته برای پرهیز از هرگونه سوءبرداشت، همین‌جا بی‏درنگ تأکید می‎شود که مقصود، چه به‌صراحت و چه به‌اشارت و کنایت، نادیده‌گرفتن ارزش یا کاستن از ارزش تخصص فارغ‌التحصیلان این رشته نیست. اهل فن و نیز ناظران خوب می‎دانند که در همین سال‎های اخیر ادیبانی تربیت شده و به عرصه آمده‎اند که در صف برجسته‎ترین ادیبان تاریخ معاصر ایران جای می‎گیرند، به شهادت آثار پژوهش‌گرانه و عمیق‎شان و نگرش‎ها و تحلیل‎های بدیعی که انتشار داه‎اند. مقصود اصلی در این نوشته طرح مشکل ویرایش ادبی ـ تأکید می‏کنم: نه ویرایش زبانی صرف یا ویرایش دستوری و صوری ـ است که از یک سو با جنبه‎های نظری نشر و ویرایش ارتباط دارد و مبانی نظری‎اش در حوزه‎های دیگری جز ادبیات پرورانده می‎شود، ازجمله در حوزۀ ارتباطات، و از سوی دیگر، با ریطوریقا پیوندی ناگسستنی دارد.