این روزها یافتن ویراستار ادبیِ محیط و مسلط در کشور، ویراستار ادبی به معنای واقعی کلمه‎، اگر ناممکن نباشد، بسیار دشوار است؛ آن هم به‌رغم این‌همه فارغ‌التحصیل در رشتۀ ادبیات در مقاطع مختلف. البته برای پرهیز از هرگونه سوءبرداشت، همین‌جا بی‏‌درنگ تأکید می‌شود که مقصود، چه به‌صراحت و چه به‌اشارت و کنایت، نادیده‌ گرفتن ارزش یا کاستن از ارزش تخصص فارغ‌التحصیلان این رشته نیست. اهل فن و نیز ناظران خوب می‌دانند که در همین سال‌های اخیر ادیبانی تربیت شده و به عرصه آمده‌اند که در صف برجسته‌ترین ادیبان تاریخ معاصر ایران جای می‌گیرند، به شهادت آثار پژوهشگرانه و عمیق‎شان و نگرش‌ها و تحلیل‌های بدیعی که انتشار داده‌اند. مقصود اصلی در این نوشته طرح مشکل ویرایش ادبی ـ تأکید می‌کنم: نه ویرایش زبانی صرف یا ویرایش دستوری و صوری ـ است که از یک سو با جنبه‌های نظری نشر و ویرایش ارتباط دارد و مبانی نظری‌اش در حوزه‌های دیگری جز ادبیات پرورانده می‌شود، ازجمله در حوزۀ ارتباطات، و ازسوی‌دیگر، با ریطوریقا پیوندی ناگسستنی دارد.