ترجمه رشتهٔ عجیبی است. بد نیست در اینجا مقدمه‌ای به نقل از یکی از کهن‌ترین متون مقدّس عرض کنم تا راه برای بحث آماده‌تر شود. در عهد عتیق، کتاب مقدس یهودیان، در «سفر پیدایش» باب یازدهم آمده است:
و تمام جهان را یک زبان و یک لغت بود… و واقع شد که [آدمیان]… به یکدیگر گفتند بیایید خشت‌ها بسازیم و آن‌ها را خوب بپزیم، و ایشان را آجر به‌جایِ سنگ بود و قیر به‌جایِ گچ و گفتند بیایید شهری برای خود بنا نهیم و برجی را که سرش به آسمان برسد تا نامی برای خویشتن پیدا کنیم مبادا بر روی تمام زمین پراکنده شویم. و خداوند نزول نمود تا شهر و برجی را که بنی‌آدم بنا می‌کردند ملاحظه نماید. و خداوند گفت همانا قوم یکی است و جمیع ایشان را یک زبان و این کار را شروع کرده‌اند و الآن هیچ کاری که قصد آن بکنند از ایشان ممتنع نخواهد شد. اکنون نازل شویم و زبان ایشان را در آنجا مشوش سازیم تا سخن یکدیگر را نفهمند. پس خداوند ایشان را از آنجا بر روی تمام زمین پراکنده ساخت و از بنای شهر بازماندند. و از آن سبب آنجا را بابِل نامیدند …