تفاوت آشکاری میان ترجمهٔ نوشتاری و ترجمهٔ دیداری-شنیداری وجود دارد و این به‌دلیل تفاوت در ماهیت برگردان متن از نوع نوشتاری و برگردان گفتار به انضمام تصویر می‌باشد. ترجمهٔ دیداری-شنیداری نوعی از ترجمه است که در آن متن، تصویر و صدا هم‌زمان، در روند ترجمهٔ گفتارها دخیل هستند. در بسیاری از متون مرجع برای ترجمهٔ محصولات دیداری-شنیداری از اصطلاح «ترجمهٔ فیلم» استفاده شده که صرفاً دربرگیرندهٔ ترجمهٔ فیلم‌های بلند سینمایی است درحالی‌که ترجمهٔ دیداری-شنیداری طیف وسیعی از ترجمهٔ انواع برنامه‌های رادیویی، تلویزیونی و حتی وبسایت‌ها را در بر می‌گیرد. این نوع ترجمه خود به دو گونهٔ دوبله و زیرنویسی صورت می‌پذیرد. دوبله ترجمهٔ گفتاربه‌گفتار بوده و زیرنویسی ترجمهٔ گفتار در قالب نوشتار است، که به تصویر اصلی افزوده می‌شود. زیرنویسی قدمتی بیش از دوبله دارد. دوبله از زمان پیدایش صدا در سینما (۱۹۲۷) مورد توجه قرار گرفت درحالی‌که زیرنویسی و گونهٔ ابتدایی آن «میان‌نویسی» بسیار پیش‌از صداگذاری بر فیلم‌ها مورد استفاده قرار می‌گرفت، مثلاً فیلم‌های صامت چارلی چاپلین که با میان‌نویس نمایش داده می‌شد.