تعادل ادبی دارای دو سویه است. بدون سویهٔ مقابل، تعادل مفهومی ندارد. در ترجمهٔ ادبیات، سویهٔ مقابل باید از جنس ادبیات باشد. ملتی که ادبیات نداشته باشد نمی‌تواند ترجمهٔ ادبی داشته باشد. ابزار اصلی ترجمهٔ ادبی ادبیات است. اصولاً، سِیر تکوین گنجینهٔ ادبی از ادبیات بومی به ادبیات وارداتی است. بنابراین، مترجم ادبی ابتدا باید با گنجینهٔ ادب بومی در زبان مقصد آشنا باشد تا بتواند اثری را از زبان دیگر به زبان مادری برگرداند. شناختن انواع ادبی در زبان مقصد و مطالعهٔ آن‌ها مایهٔ لازم برای ترجمهٔ ادبی است. مترجم نمی‌تواند از خودش زبان بسازد.