زبان هر قوم و ملتی را آیینهٔ تمام‌نمای فرهنگ آن قوم و ملت دانسته‌اند. از دیدگاه زبان‌شناسی هر زبان در اصل یک لهجه و گویش محلی است که با توجه به عوامل فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و … به جایگاهی برتر و ملی دست یافته و دیگر گویش‌های پیرامون خود را تحت‌الشعاع قرار داده است، و همین‌‌گونه است که با عناوینی مانند «زبان معیار»، «زبان رسمی» و یا «زبان مشترک» شناخته می‌شود. اما ازآنجاکه از دیدگاه زبان‌شناسی این‌گونه عناوین هریک به‌نوعی تحقیرآمیز شمرده می‌شوند در نتیجه عمدتاً ترجیح داده می‌شود تا هر گونهٔ فردی، اجتماعی، جغرافیایی و یا تاریخی زبان با اصطلاح عام و فراگیر و در عین حال غیرتحقیرآمیز «گونهٔ زبانی» (linguistic variety) مورد اشاره قرار گیرد چراکه از دیدگاه زبان‌شناسی اصطلاحاتی مانند لهجه یا گویش، و یا حتی اصطلاحاتی مانند زبان معیار، زبان رسمی یا زبان مشترک نارسا تلقی می‌شوند.