از نیمهٔ قرن شانزدهم و به‌ویژه از هنگامی که عده‌ای از اروپاییان قدم به خاک ایران‌زمین نهادند و تا حدی با زبان فارسی آشنا شدند، ادبیات فارسی رفته‌رفته مورد توجه آنان قرار گرفت. خاورشناسان و کشیشان فرانسوی ازجمله نخستین کسانی بودند که در معرفی چهره‌های برتر ادبی ایران و برگردان بخشی از آثار آن‌ها نقشی عمده ایفا کردند. گلستان سعدی نخستین اثری بود که بخش‌هایی از آن به همت آندره دوریه در سال ۱۶۳۴ در پاریس منتشر شد. ده سال بعد انوار سهیلی واعظ کاشفی نیز به‌طور ناقص به فرانسه درآمد و اگرچه شاهکاری نبود در محافل ادبی فرانسه مطرح شد. اما قرن نوزدهم را باید سرآغاز ترجمهٔ آثار ادبی مهم فارسی نظیر لیلی و مجنون جامی، پندنامهٔ عطار نیشابوری و شاهنامهٔ حکیم ابوالقاسم فردوسی به فرانسه دانست. ژول مول از ۱۸۳۶ تا ۱۸۷۶ مدت چهل سال برای ترجمهٔ شاهنامه وقت گذاشت و با انتشار آن ستایش همهٔ اهل ادب را برانگیخت.