پس‌از گذشت سال‌ها تدریس فرصتی پیش آمد که برای دانشجویان ادبیات فارسی در مقطع کارشناسی ارشد، دانشگاه آزاد اسلامی تبریز در هفته دو ساعت زبان انگلیسی تدریس کنم. این درس دو واحدی در برنامهٔ تحصیلی دانشجویان در زمرهٔ دروس اجباری است و دانشجو را از انتخاب و گذراندن آنان گریزی نیست.
برای این درس مجموعه‌ای از متون انگلیسی به‌عنوان مواد درسی فراهم آوردم تا در بده‌و‌بستان علمی هدیه کنم مشتاقان را. اما باید اعتراف کنم در دو نیمسال تحصیلی کالای مرا خریدار واقعی نبود و اگر شناعت کلام را بر من ببخشید، عمل من به‌مثابهٔ «آینه‌داری در محلهٔ کوران» بود. من در هوای آن بودم که کلید گنج زبان دوم را در اختیار دانشجویان قرار دهم تا آنان به گنج‌های نهان در آثار برخی از اندیشه‌وران غیرایرانی دست یابند، و آنان در سودای مطلب کم و نمرهٔ بیشتر. این مغایرت میان توقعات من و انتظارات دانشجویان گاهی به‌قدری شدید و بارز بود که مرا تا مرز استیصال و درماندگی سوق می‌داد. چاره‌ای نداشتم جز آنکه به آیین خودم وفادار بمانم به این امید که در دلشان انگیزهٔ یاد گرفتن را ایجاد کنم.