مقدمه: این مقاله به بررسی نقادانهٔ سه ترجمه از ترجمه‌های کتاب ارزشمند نهج‌البلاغه می‌پردازد. این کتاب شریف تاکنون به زبان‌های فارسی، انگلیسی، ایتالیایی، فرانسه، اسپانیولی و اردو و در برخی از این زبان‌ها چندین بار ترجمه شده است. تعداد ترجمه‌های فارسی نهج‌البلاغه -تا آنجا که نگارنده اطلاع دارد- ۳۴ ترجمه است که قدیمی‌ترین آن‌ها مربوط به قرن ۵ و ۶ هجری و جدیدترین آن در سال ۱۳۷۹ منتشر شده است.

از بین این ۳۴ ترجمه، برای این بررسی ۳ ترجمهٔ معاصر با توالی و فاصلهٔ تاریخی انتخاب شد که قدیمی‌ترین آن‌ها ترجمهٔ فیض‌الاسلام اصفهانی (۱۳۳۱)، بعداز آن ترجمهٔ سید جعفر شهیدی (۱۳۶۸) و بالاخره ترجمهٔ محمد دشتی (۱۳۷۶) می‌باشد.