مقدمه: این مقاله به بررسی نقادانه سه ترجمه از ترجمه های کتاب ارزشمند نهج البلاغه می پردازد. این کتاب شریف تاکنون به زبانهای فارسی، انگلیسی، ایتالیایی، فرانسه، اسپانیولی و اردو و در برخی از این زبانها چندین بار ترجمه شده است. تعداد ترجمه های فارسی نهج البلاغه – تا آنجا که نگارنده اطلاع دارد – ۳۴ ترجمه است که قدیمی ترین آنها مربوط به قرن ۵ و ۶ هجری و جدید ترین آن در سال ۱۳۷۹ منتشر شده است.

از بین این ۳۴ ترجمه، برای این بررسی ۳ ترجمه معاصر با توالی و فاصله تاریخی انتخاب شد که قدیمی ترین آنها ترجمه فیض الاسلام اصفهانی (۱۳۳۱)، بعد از آن ترجمه سید جعفر شهیدی (۱۳۶۸) و بالاخره ترجمه محمد دشتی (۱۳۷۶) می باشد.