از سال ۱۹۴۵، بارزترین نتایج همکاری میان زبان‌شناسی و کار در زمینهٔ ترجمه، پیدایش روش‌های ترجمه است که ازآن‌جهت درخور این نام هستند که در باب عملیات ترجمه تفکر منظمی را عرضه می‌کنند و برای نخستین بار به شیوه‌ای آراسته مسائل مربوط به تعلیم ترجمه را که ازاین‌پس دیگر تمرین ساده «پیرامون متن» به شمار نمی‌رود – تجزیه‌وتحلیل می‌کنند و توصیفی از آن‌ها به دست می‌دهند. پس‌از روش فدورف، که چندان در دسترس مغرب‌زمینیان قرار نگرفته است و روش ژیری لوی که عملاً ناشناخته مانده است، باید از درسنامهٔ اساسی در این زمینه که ژان – پل وینه و ژان داربلنه تحت عنوان سبک‌شناسی تطبیقی فرانسه و انگلیسی تألیف کرده‌اند، یاد کرد. گرچه درسنامهٔ پل وینه و داربلنه ملهم از کتاب قدیمی‌تری است که آلفرد مالبلان نوشته است و در زمینهٔ تئوری دربارهٔ «خصایص ممیزهٔ» زبان‌های انتزاعی و انضمامی و نیز در زمینهٔ پراتیک (که جنبهٔ ادبی و خلوص زبان را مرعی داشته است) نقایص بیشتری در آن مشهود است، مع‌هذا، هنوز درخور آن است که به‌عنوان یکی از روش‌های نایاب علمی موجود برای آموزش فن ترجمه در نظر گرفته شود.