رابطهٔ میان ترجمهٔ آثار ادبی و تألیف متون ادبی موضوعی است که در سال‌های اخیر هم پژوهشگران مطالعات ترجمه به آن توجه نشان داده‌اند و هم نظریه‌پردازان نقد ادبی. پژوهشگران مطالعات ترجمه خواسته‌اند معلوم کنند که ترجمهٔ ادبیات از سایر زبان‌ها چه سهمی در رشد و تحول ادبیات دارد؛ به‌طریق اولی، نظریه‌پردازان ادبیات و نقد یکی از مهم‌ترین خاستگاه‌های نوآوری صناعی (تکنیکی) را در ترجمه‌های آثار ادبی خارجی جست‌وجو کرده‌اند. به عبارتی، هر دو گروه کوشیده‌اند از راه تبیین نسبت میان این دو حوزه (ترجمه و آفرینش ادبی)، برخی از بنیانی‌ترین پرسش‌ها دربارهٔ نوآوری در خلق آثار جدید ادبی و همچنین تأثیر ترجمهٔ آثار خارجی در تولید ادبیات را پاسخ دهند. به‌این‌ترتیب، اگر نگوییم که اهداف مطالعات ترجمه و نظریه‌های نقادانه در این مورد خاص کاملاً هم‌گرایی دارند، دست‌کم می‌توانیم مدعی شویم که نوعی هم‌سویی و تقرّب درخصوص لزوم بررسی نسبت ترجمه با تألیف ادبی در میان دست‌اندرکاران این دو حوزه از علوم انسانی به چشم می‌خورد.