در این نوشتار از اهمیت «بافت» در ترجمه سخن خواهیم گفت. بافت در ساده ترین تعریف خود عبارت از فضایی است که جمله های زبان در آن تولید می شوند (صفوی، 1384: 19). شاید در بدو امر تصور کنید که اصطلاح «بافت» نیز همچون بسیاری از اصطلاحات تخصصیِ دیگر از حوزۀ زبان شناسی به دنیای ترجمه راه یافته است اما واقعیت، کم و بیش عکس این قضیه است. ماجرا از این قرار است که در ربع نخست قرن بیستم یک مردم شناس لهستانی به نام برانیسلاو مالینُوْسکی در جریان تحقیقات خود در جزایر «تروبریاند» واقع در جنوب اقیانوس آرام سعی بر آن داشت تا عادات فرهنگی بومیان آن جزایر را از راه ترجمه به فرهنگ اروپایی منتقل نماید اما این تلاش دامنه دار ظاهراً توفیق چندانی در برنداشت. وی به عنوان نمونه، در برگردان آواز­هایی که ماهیگیران بومی در حین صید، زمزمه می کردند به این نتیجه رسید که ترجمۀ آن ترانه ها تنها زمانی مفهوم خواهد بود که در بافت خاص خود به انجام برسد (نقل از پالمر، 1971/1374: 87). مالینُوسکی در نهایت به این نتیجۀ کلی ­رسید که زبان های زنده را نباید مانند زبان های مرده جدا از بافت موقعیتی­ آن ها مطالعه کرد (همان) و این به بیان ساده یعنی این‌که زبان اساساً از بافت خود جدا نیست.