مترجمان در ترجمهٔ اثری خارجی که مربوط به سال‌های خیلی دور هم نیست همواره با مشکلات عدیده‌ای دست به گریبانند. این چالش‌ها مخصوصاً زمانی که اثر ازحیثِ زمانی و فرهنگی دور و متفاوت است دوچندان می‌شود. به‌راستی ترجمه تا چه حد باید غرابت اثر اصلی را منتقل کند و با هنجارهای ادبی کشور میزبان هم‌خوانی داشته باشد؟ بدیهی است که غرابت بیش از حد، متنی را به وجود می‌آورد که مخاطبان جدیدش را گیج یا خسته خواهد کرد، در صورتی که قرابت بیش از اندازه نیز تفاوت‌هایی که اثر را از آغاز، شایستۀ ترجمه می‌کرد از بین می‌برد. این مسائل فراتر از موضوع دقت در معادل‌گزینی است. مترجم باید در این موارد دو تصمیم اساسی بگیرد: اول آنکه، باید دربارۀ ماهیت اثر اصلی یعنی لحن، سطح و شیوۀ بیان اثر، و ارتباط آن با دنیای اطرافش تصمیم بگیرد. دوم اینکه، مترجم بعداز درک و در واقع، تفسیر معنیِ اثر و اهمیّت آن در خاستگاه اصلی‌اش، باید شگردهایی را به کار ببرد که کم‌وکیف اثر را به خوانندگان جدید منتقل کند و تفاوت‌های زبانی، زمانی و مکانی را برای خوانندگان جدید تعدیل کند.