در طول یک صد و پنجاه سال اخیر، در نتیجة ترجمه های بسیار زیادی که از زبان های دیگر، به ويژه انگليسي، به زبان فارسی صورت گرفته، برخی از هنجارهای زبانی تغییر کرده یا دستخوش تغییر شده اند. اسمي سازي یکی از مهمترین ویژگی های نحوی زبان است که طبعاً مثل هر ویژگی نحوی دیگر ممکن است از طریق ترجمه به زبان مقصد انتقال یابد. به اعتقاد خزاعی فر، در نثر فارسي، به ویژه در نثر روایی، تمایل به استفاده از جملات فعلی در مقایسه با جملات اسمی بیشتر است، ولي در بعضي از ترجمه ها به علت لفظ گرايي و تبعيت از ساختارهاي دستوري زبان مبدأ فراواني جملات اسمي افزايش يافته است. در اين مقاله نخست جمله اسمی و جمله فعلی را تعریف کرده و سپس با ذکر نمونه هایی از جملات اسمی در ترجمه ها به پدیده اسمی سازی در اثر ترجمه اشاره می کنیم.