در طول یک‌صد و پنجاه سال اخیر، در نتیجهٔ ترجمه‌های بسیار زیادی که از زبان‌های دیگر، به‌ویژه انگلیسی، به زبان فارسی صورت گرفته، برخی از هنجارهای زبانی تغییر کرده یا دستخوش تغییر شده‌اند. اسمی‌سازی یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های نحوی زبان است که طبعاً مثل هر ویژگی نحوی دیگر ممکن است ازطریق ترجمه به زبان مقصد انتقال یابد. به اعتقاد خزاعی‌فر، در نثر فارسی، به‌ویژه در نثر روایی، تمایل به استفاده از جملات فعلی در مقایسه با جملات اسمی بیشتر است، ولی در بعضی از ترجمه‌ها به‌علت لفظ‌گرایی و تبعیت از ساختارهای دستوری زبان مبدأ فراوانیِ جملات اسمی افزایش یافته است. در این مقاله نخست جملهٔ اسمی و جملهٔ فعلی را تعریف کرده و سپس با ذکر نمونه‌هایی از جملات اسمی در ترجمه‌ها به پدیدهٔ اسمی‌سازی در اثر ترجمه اشاره می‌کنیم.