از نیمه قرن شانزدهم و به ویژه از هنگامی که عده ای از اروپاییان قدم به خاک ایران زمین نهادند و تا حدی با زبان فارسی آشنا شدند، ادبیات فارسی رفته رفته مورد توجه آنان قرار گرفت. خاورشناسان و کشیشان فرانسوی از جمله نخستین کسانی بودند که در معرفی چهره های برتر ادبی ایران و برگردان بخشی از آثار آنها نقشی عمده ایفا کردند. گلستان سعدی نخستین اثری بود که بخشهایی از آن به همت آندره دوریه در سال 1634 در پاریس منتشر شد. ده سال بعد انوار سهیلی واعظ کاشفی نیز به طور ناقص به فرانسه در آمد و اگر چه شاهکاری نبود در محافل ادبی فرانسه مطرح شد. اما قرن نوزدهم را باید سرآغاز ترجمه آثار ادبی مهم فارسی نظیر لیلی و مجنون جامی، پندنامه عطار نیشابوری و شاهنامه حکیم ابوالقاسم فردوسی به فرانسه دانست. ژول مول از 1836 تا 1876 مدت چهل سال برای ترجمه شاهنامه وقت گذاشت و با انتشار آن ستایش همه اهل ادب را بر انگیخت