در کتاب‌های دستور زبان، چه در انگلیسی چه در فارسی، مقوله‌ای به نام «جملهٔ بلند» وجود ندارد. در زبان فارسی جمله‌ به‌لحاظِ ساختار یا پیچیدگی بر دو نوع است: ساده و مرکب. در انگلیسی نیز جمله به انواع ساده، مرکب، پیچیده، و مرکب‌پیچیده تقسیم می‌شود. در زبان انگلیسی مبنای بلندی جملات، نقطهٔ پایان جمله و نیز تعداد کلمات تشکیل‌دهندهٔ آن است. بدین‌ترتیب هم جملهٔ سادهٔ بلند داریم هم جملهٔ مرکب یا پیچیدهٔ بلند و هم جملاتی که به‌دلیل ارتباط معنایی با نقطه‌ویرگول به یکدیگر متصل شده‌اند. در این مقاله بین دو نوع جملهٔ بلند تمایز قائل می‌شویم: جملهٔ بلند دستوری، که بلند بودن آن ناشی از وجود اجزای متعدد (عبارات معترضه، بدل، عبارات توصیفی و جملات پیرو) در ساختار جمله است و جملهٔ شبه‌بلند که از به هم پیوستن جملات با نقطه‌ویرگول ساخته می‌شود. مشکلی که مترجم با آن روبه‌روست در واقع مشکل ترجمهٔ جملات بلند دستوری است. در این مقاله پس‌از تعریف جملهٔ بلند و تمایز میان دو نوع جملهٔ بلند، به بررسی ترجمهٔ تعدادی جملهٔ بلند می‌پردازیم تا ببینیم آیا می‌توان، با توجه به ماهیت دستوری زبان فارسی، به قاعده‌ای در ترجمهٔ جملهٔ بلند دست یافت.