گفتار نمایشی معمولاً در اجرا به‌صورت محاوره‌ای و شکسته درمی‌آید. در این نوشتۀ کوتاه، به مهم‌ترین عواملی می‌پردازم که در این فرایند نقش دارند: سیاق متن، کامل‌نبودن متن دراماتیک، سبک نویسنده، لحن اثر، ریتم متن، الگوی کلامی بازیگر، زبان بدن، تقابل کلام معیار و شکسته به‌مثابهٔ عنصر معنایی، لهجه، گفتار کودکانه، و گفتار برای شخصیت‌پردازی و تیپ‌سازی. در ذیل هر یک از این عوامل، نمونه‌هایی از آثار ایرانی و نمایشنامه‌های مترجَم به فارسی را ذکر می‌کنم. در انتها ضمن هشداری جزئی دربارۀ شکسته‌نویسی، نتیجه می‌گیرم که شکسته‌نویسی در گفتار دراماتیک با ادبیات داستانی تفاوت دارد و شاید نتوان آن را امری قاعده‌پذیر تلقی کرد. به‌علاوه، در گفتار دراماتیک، امکانات زبان فارسی نقش مهم‌تری دارد که در هم‌افزایی با عوامل بالا زمینۀ متفاوتی را برای این نوع نوشتار یا گفتار رقم می‌زند.