آنچه انگیزۀ این سخنرانی را فراهم کرد سؤالی است که از شیوۀ خواندن ترجمه‌های بد در ایران ناشی می‌شود: چرا برخی از خوانندگان ترجمه‌هایی را که زبانی الکن، نامفهوم، عاری از زیبایی، غیردقیق، غیرفارسی، غیرمنطقی و فاقد انسجام دارند بی‌ هیچ اعتراضی تا انتها می‌خوانند و کتاب را زمین نمی‌گذارند. این نکته درمورد بسیاری از ترجمه‌های ادبی و غیرادبی صادق است. کم نیستند رمان‌هایی که در ترجمه به گرد زیبایی و قدرت زبانی متن اصلی هم نمی‌رسند. کم نیستند ترجمه‌هایی غیرادبی که اندیشۀ روشنی از آنها استخراج نمی‌شود. در حوزۀ هنر نظریه‌ای وجود دارد به نام «تعلیق ناباوری» که رابطهٔ میان خواننده/بینندهٔ آثار هنری را تبیین می‌کند. در این مقاله می‌کوشم این نظریه را به حوزۀ ترجمه نیز تعمیم بدهم و ببینم آیا می‌توان با استفاده از این نظریه به سؤال فوق پاسخ داد.