روان‌شاد دکتر اسلامی ندوشن در مقدمۀ کوتاهی که بر ترجمۀ فارسی گزیدۀ مقالات خود از زبان‌های فرانسه و انگلیسی توسط مترجمان ایرانی نوشته چنین می‌گوید: «فرانسه و انگلیسی البته از زبان‌های پربار جهان هستند، ولی من جز در زبان فارسی خود را آسوده‌خاطر نمی‌یابم. عهد ما با لب شیرین‌دهنان بست خدا.» از این سخن دکتر ندوشن دلبستگی او به زبان فارسی آشکار است، و همین دلبستگی است که رمز فهم سبک او در ترجمه است.

ترجمه، به‌طور کلی، و ترجمهٔ ادبی، به‌طور خاص، با زبان و ادبیات فارسی و، به‌تبع، با متولیان آن، پیوندی ناگسستنی دارد. نمی‌شود تصور کرد یکصد و پنجاه سال ترجمهٔ ادبی در ایران صورت گرفته باشد ولی متولیان زبان و ادبیات فارسی که طبعاً باید متولی ترجمهٔ ادبی باشند در برابر سیل ترجمۀ ادبی منفعل بوده باشند. اگر به فهرست مترجمان دهه‌های بیست، سی، چهل و پنجاه نگاه کنیم، نام‌ مترجمان زیادی نمی‌بینیم که از حوزۀ ادبیات فارسی آمده‌ باشند. البته دانش‌آموختگان این رشته برای ورود به ترجمۀ ادبی با مانع بزرگی روبه‌رو بودند که زبان خارجی بود، ولی اگر با این مانع روبه‌رو نبودند، با ورود به حوزۀ ترجمۀ ادبی دو پاداش بزرگ نصیبشان می‌شد.