در این جستار، جملاتی چند از دو ترجمه موجود از جین ایر به قلم محمدتقی بهرامی حرّان (به‌اختصار ترجمۀ الف) و رضا رضایی (به‌اختصار ترجمهٔ ب) مقایسه می‌شود و چنین نتیجه‌گیری می‌شود که در مواردی که مترجمان وفاداری بیشتری به متن اصلی داشته‌اند، متن زیباتر و ادبی‌تر شده است. این نتیجه‌گیری، مثال نقضی است بر گزارۀ معروف و مصطلح منتقد فرانسوی که ترجمۀ زیبا را همانند زن زیبا و بی‌وفا می‌داند و معتقد است، ترجمه‌هایی که به متن اصلی وفاداری کمتری دارند، زیباترند و بالعکس! به‌عبارت‌دیگر، ترجمه‌های وفادار، معمولاً زیبا نیستند. به نظر می‌رسد فاصله بین وفاداری و زیبایی را خلاقیت و توانایی زبانی مترجم پر می‌کند. مترجم هرچه تواناتر و هرچه خلاق‌تر باشد، احتمال بیشتری دارد که بتواند دو امر زیبایی و وفاداری را با هم جمع کند، در غیر این‌ صورت یا به دام وفاداری می‌افتد یا به دام زیبایی.