کلمه یا متن؟ مسئله این است. در ترجمه، آنگاه که باید یکی از این دو را فدای دیگری کنیم کدام‌یک را باید حفظ کنیم؟

سنت قربانی‌کردن متن و خواننده در پای کلمه به ترجمۀ متون دینی برمی‌گردد. کلام خدا در کلمه تجلی می‌یافت و جمله چیزی نبود جز مجموعه‌ای از کلمات که حتی ترتیب آنها نیز تقدس داشت. ادبیات، ولی، مقدس نبود و به مترجم آزادی می‌داد تا بتواند برای مخاطبش متنی خلق کند که هویت زبانی مستقلی داشته باشد و خواندن آن، همچون خواندن متن اصلی، برای مخاطبی دیگر لذت‌بخش باشد. اما برخی متفکران با دیدگاه‌های فلسفی و مذهبی و زبانی و عمدتاً خارج از حوزۀ ادبیات بر شیوۀ ترجمۀ ادبی تأثیر گذاشته و متن ادبی را به کلمه تقلیل داده و لذت خواندن را از خواننده گرفته‌اند. آنها در پی ترویج نوعی جدید از خواندن ادبیات هستند که مخاطبی نخبه می‌طلبد.