در هفتم خرداد ۱۴۰۲ فرهنگ کهنسال ایران به سوگ یکی از فرزندان بسیار شایسته و تأثیرگذار خود در عرصهٔ اندیشه و روشنگری نشست. او زنده‌یاد دکتر باقر پرهام بود که از فرسنگ‌های بسیار و در سال‌های نسبتاً طولانی دور از ایران زیست و چشم از جهان و لذت زندگی در ایران فروبست. باقر پرهام در عرصه‌های فرهنگی و اجتماعی و کنشگری‌های سیاسی روزگاری در میدان بود و از سر‌جنبانان آن. دغدغهٔ‌ تحقق آزادی، آگاهی و عدالت داشت، اما چون واقعاً نمی‌دانم طی این طریق، چقدر به راه صواب و خطا رفت و تا چه حد بر اندیشه‌ها و کنش‌های دیروز و امروزش پای ‌فشرد و اصرار در درستی آرای خود داشت یا پذیرای اشتباهاتش بود در این زمینه مطلقاً سخنی نمی‌گویم. در این نوشته از «مترجمی روشنفکر و دانشمند» خواهم نوشت که شیفتۀ زبان و ادبیات فارسی و فرهنگ ایران بود و در باروری «عقلانیت و اندیشه» در ایران معاصر و غنابخشیدن به زبان فارسی جایگاهی رفیع داشت و سهم و تلاشش انکارناپذیر است.