در نخستین ساعات بامداد چهارشنبه، دوم فروردین ۱۴۰۲، استاد احمد سمیعی گیلانی در ۱۰۳ سالگی، و در کمال آرامش و بی تحمل رنج زمین‌گیری و بسترافتادگی، مرگ را پذیرفت و از خواب این‌جهانی به خواب ابدی رفت. گویی مرگ او هم برایش، نه پایان، که برگی دیگر از زندگی بود. هرچند این بار او نتوانست از این تجربۀ زندگی خود برای ما بنویسد یا سخن بگوید. تا لحظه‌ای هم که در این دنیا بود هوشیار و بیدار و آگاه زیست. این «درخت معرفت»^۲ و دیرسالِ فرهنگ ایران تا واپسین دم حیات، نه شاخه و برگی پژمراند و نه از شکوفه و ثمر بی‌بهره ماند. زنده و سبز و بارور بر خاک افتاد. بی‌تردید رخت از زندگی برکشیدن در سن‌وسال او برای بسیاری، دور از انتظار نیست و واقعیت مرگ را هم چه‌بسا پذیرفتنی‌تر کرده است.