در نخستین ساعات بامداد چهارشنبه، دوم فروردین۱۴۰۲، استاد احمد سمیعی گیلانی در ۱۰۳سالگی، و در کمال آرامش و بی تحمل رنجِ زمین‌گیری و بسترافتادگی، مرگ را پذیرفت و از خواب این‌ جهانی به خواب ابدی رفت. گویی مرگ او هم برایش، نه پایان، که برگی دیگر از زندگی بود. هرچند این بار او نتوانست از این تجربۀ زندگی خود برای ما بنویسد یا سخن بگوید. تا لحظه‌ای هم که در این دنیا بود هوشیار و بیدار و آگاه زیست. این «درخت معرفت» و دیرسالِ فرهنگ ایران تا واپسین دَم حیات، نه شاخه و برگی پژمراند و نه از شکوفه و ثمر بی‌بهره ماند. زنده و سبز و بارور بر خاک افتاد. بی‌تردید رخت از زندگی برکشیدن در سن‌وسال او برای بسیاری، دور از انتظار نیست و واقعیت مرگ را هم چه‌ بسا پذیرفتنی‌تر کرده است.