آقای محمد شهبا در مقالۀ «شکسته‌نویسی گفتار دراماتیک» (فصلنامۀ مترجم، ش۷۷، بهار۱۴۰۱) کاشفانه از «خوانندگان محترم» خواسته‌اند ادعای بنده را دربارۀ شکسته‌نویسی در گفت‌وگوهای داستانی بیازمایند:

علی صلح‌جو در پایان کتاب ارزشمند اصول شکسته‌نویسی زحمت کشیده‌اند و نمونه‌هایی از گفت‌وگو در ادبیات داستانی ایران را آورده‌اند. بد نیست خوانندگان محترم این نمونه‌ها را به‌صورت اجرای بر صحنۀ تئاتر یا صحنه‌ای در فیلم تجسم (یا بازنویسی و بازخوانی) کنند تا ببینند آیا قاعدۀ «فقط واژه‌هایی را می‌توان در گفت‌وگوهای داستانی شکسته نوشت که صورت گفتاری‌شان، در مقایسه با صورت نوشتاری، هجای کمتری داشته باشد» (صلح‌جو، ۱۳۹۳: ۸ و ۹) همیشه مصداق دارد یا خیر.