در غالب زبان‌ها میان صورت گفتاری و صورت نوشتاری تفاوت‌هایی وجود دارد. این تفاوت‌ها در زبان فارسی چندان زیاد است که وقتی فردی خارجی ابتدا زبان فارسی کتابی یاد می‌گیرد و بعد به ایران سفر می‌کند، در صحبت با مردم متوجه می‌شود که فارسی محاوره انگار زبانی دیگر است. سال‌ها پیش منوچهر انور در مقدمۀ ترجمه خود از عروسکخانه بحث مبسوطی در این زمینه مطرح کرده و از لزوم شکسته‌نویسی سخن گفته بود. از نظر انور، برای دستیابی به زبانی طبیعی و باورپذیر به‌خصوص در نثر روایی، چاره‌ای جز محاوره‌نویسی نداریم که آن هم با شکسته‌نویسی ممکن می‌شود. البته انور آغازکنندهٔ این بحث نیست، چون به‌خصوص در صد سال اخیر مترجمان و نویسندگان کم‌وبیش با این مسئله درگیر بوده‌اند و گاه اظهارنظرهایی هم کرده‌اند. برخی شکسته‌نویسی را تجویز کرده و برخی نوشتن صورت رسمی الفاظ را و البته برخی هم معتقد بوده‌اند برای انتقال حس محاوره نیازی به شکستن کلمات نیست.